Natuurlijk zou ik makkelijk zwanger raken, waarom niet? Ik was jong, actief en leefde gezond. Toen mijn man en ik besloten dat wij klaar waren voor kinderen zou het allemaal gesmeerd lopen en de eerste poging zou meteen raak zijn. Ik wist het zo zeker!
Maar het lot had andere plannen.
Ik was 28 jaar toen ik de weg naar moederschap insloeg. Aanvankelijk ging alles precies zoals ik had gepland. Ik zou moeder worden, we stonden te popelen om het aan onze naasten te vertellen, en de kers op de taart was dat het precies rond Vaderdag zou zijn. Ik was er zo trots op dat ik mijn man kon vertellen dat hij ook iets te vieren zou hebben.
Tijdens een routinebezoek aan de verloskundige/gynaecoloog zei mijn dokter dat hij “iets” had gezien op de echo. De moeders die dit lezen weten dat “iets” een van de engste woorden is die je maar kunt horen als je zwanger bent. Wat is “iets” en wat kan ik eraan doen? Hoe kan ik deze baby, waar ik al zoveel van hou en zo naar verlang, beschermen?
Het makkelijkste antwoord was om onmiddellijk een afspraak in te plannen met een specialist, en die afspraak zou zonder problemen verlopen, want waarom niet?! Ik was eraan gewend geraakt om in mijn eentje naar deze (vaak stressvolle, vaak enerverende) zwangerschapscontroles te gaan. Tijdens het hoogtepunt van de pandemie mochten partners niet met hun zwangere vrouwen mee, dus mijn man wachtte altijd vol geduld op het goede nieuws in de auto. Ik raakte eraan gewend om in de bijrijdersstoel te gaan zitten en de glimlach over zijn gezicht te zien trekken zodra ik die drie woordjes zei: “Baby is oké!”
Drie maanden na de curettage gaf de dokter ons het startsein om het opnieuw te proberen. We hadden nog een miskraam, deze keer door een zogenoemde chemische zwangerschap. Het was nu mijn 29ste verjaardag. Ik was er kapot van. Ik was bang dat mijn hart, dat zo vol was van de liefde die bij elke bevestigde zwangerschap hoort, een paar weken later weer verpletterd zou worden. Ondanks mijn bezorgdheid wilde ik het niet opgeven, en we bleven het proberen.
Nog een poging, en een paar weken later deed ik weer een zwangerschapstest... Positief! Ik was zo gelukkig, maar zo voorzichtig. Ik wilde zo graag moeder worden dat de angst dat het niet zou gebeuren me verteerde. Pas rond de 20ste week begon ik minder nerveus te worden en me wat meer op mijn gemak te voelen. Even doorspoelen naar afgelopen zomer; toen werd ik gezegend met de komst van mijn allerliefste regenboogbaby, mijn zoon Scotty Cameron! Hij is mijn alles. Hij heeft zo veel kwaliteiten die me inspireren om de beste persoon te zijn die ik kan zijn, zelfs al is hij maar een paar maanden oud. Hij heeft de breedste glimlach, die hij maar wat graag laat zien! Zijn lachjes zijn aanstekelijk, en de manier waarop hij naar me zoekt in een groep bezorgt me een gevoel van geluk dat ik nooit eerder heb ervaren. Ik hou ervan om zijn mama te zijn. Ik ben de gelukkigste persoon in de hele wereld. Het is waar wat ze zeggen: de liefde voor je kind is onvoorwaardelijk, en de liefde die ik voel voor dit kleine jongetje is uniek. Ik ben zo ontzettend dankbaar!
Terugkijkend zijn we ook gezegend met onze fantastische vrienden en familie die ons door deze vreselijke tijd heen hebben gesleept. Ik geloof er heilig in dat alles met een reden gebeurt, en nu is mijn reden mijn geliefde zoon en onze familie.
