Voor het grootste deel van mijn leven wist ik niet eens zeker of ik wel moeder wilde zijn.
Omdat ik een ongewone relatie met mijn moeder en enkele unieke jeugdproblemen had gehad, zette ik flink wat vraagtekens bij het idee van moederschap ... Het leek me doodeng. Maar diep van binnen had ik altijd het idee gehad dat ik een zoon zou krijgen en ik wist zeker dat het iets was dat ik voor mezelf wilde.
Toen ik eindelijk besloot ervoor te gaan, was ik ook bezig met de afronding van mijn master in bedrijfskunde aan de NYU en had ik sollicitatiegesprekken bij een paar grote bedrijven, van L’Oréal tot Estée Lauder. Voor een buitenstaander zou dat eruit hebben gezien als een extreem ongelukkig moment om zwanger te worden, maar ik was ervan overtuigd dat als ik rond oktober zwanger zou raken, het nog niet “zichtbaar” zou zijn en ik in het voorjaar zou kunnen beginnen met een nieuwe, intense marketingbaan. Over de baby kon ik me later wel zorgen maken, nadat ik de baan had veiliggesteld, wat achteraf gezien helemaal niet logisch was, zoals zoveel sprongen in het diepe.
Mijn man en ik werden gelijk zwanger, dat is waarschijnlijk het enige wat ooit makkelijk voor me is geweest. Ik was heel enthousiast en had een fantastische zwangerschap.
Een zware postnatale depressie volgde, maar dat werd vergezeld door enkele fantastische veranderingen diep vanbinnen. Een emotionele openbaring over mijn nieuwe identiteit als moeder - we zijn niet onze ouders, we zijn wie we besluiten te zijn - en een onverwachte verdwijning van enkele chronische fysieke gezondheidsklachten, maakten mij uiteindelijk een diep gelukkig en gezond persoon.
Moeders over de hele wereld zeggen dat zij een onuitwisbare band met hun kinderen hebben. Het blijkt dat dat nog waar is ook. Tijdens de zwangerschap trekken cellen van de baby naar de moeder, waar zij decennialang blijven en de moeder van binnenuit kunnen helen.
Ik ben voor eeuwig dankbaar dat ik deze “Weg naar Ouderschap” heb bewandeld, hoe uitdagend het ook geweest is.
