4 kinderen, 2 jongens en 2 meisjes ... dat is altijd wat ik dacht te krijgen als ik aan een gezin dacht. Ik kan er nu wel om lachen als ik terugkijk, want het leven had duidelijk andere plannen. Als je me kent, weet je dat ik een positieve meid ben, van het glas-halfvol-type, die GEK is op kinderen. Maar het krijgen van kinderen heeft me wel eens doen twijfelen aan die optimistische kant van mijzelf.
Toen mijn man en ik trouwden hebben we wel gepraat over kinderen en onze langetermijnplannen, maar we hadden niet gedacht dat het 10 jaar zou duren voor we een kind zouden krijgen. We genoten 9 jaar lang van ons ‘leuke, kinderloze’ huwelijk ... gewoon wij tweetjes. Maar bij elke verjaardag realiseerde ik me diep vanbinnen dat we niet zwanger werden, en ik steeds ouder werd ... Oh en “mijn eieren waren aan het afsterven!” Elke keer dat iemand een zwangerschap aankondigde, of als ik uitgenodigd werd voor een babyshower, of als mensen me vertelden dat ze hun tweede of derde kindje zouden krijgen, huilde ik van binnen. Ik was natuurlijk dolblij voor ze, maar ik bleef maar denken: “waarom ik niet?!” Daar kwam nog bij dat mijn familie, vrienden, zelfs onbekenden dingen zeiden als:
“Het is jouw schuld (dat je geen kinderen hebt)” ... Ja, iemand heeft dat echt tegen me gezegd!
“Wanneer ga je kinderen krijgen ... wacht nou maar niet te lang!” ... uh, no shit!
“Wil je geen kinderen? Ze zijn zo bijzonder”... Uh, alsof ik dat niet wist!
“Gaat het wel goed met je relatie?” ... serieus?!?!?
“Weet je, als er problemen zijn in je relatie, dan lossen kinderen dat wel op!” ... Dat meen je toch niet?!?!
“Je weet toch wel dat je eieren afsterven?” ... (Zucht ... een klap in je gezicht!)
Ik zal er geen doekjes om winden, dit soort opmerkingen deden pijn ... heel erg pijn ... maar ik ben veerkrachtig en ik kon erboven staan.”
“In de Indiase cultuur praten mensen niet over onvruchtbaarheid ... We komen uit het land van de Kama Sutra, een cultuur waarin een echtpaar 9 maanden na hun trouwdag een kind hoort te krijgen en waar de bevolking uit z’n voegen barst! Aan onvruchtbaarheid kleeft een gevoel van schaamte. Het is ook een cultuur waarin de vrouw als “het probleem” gezien wordt, en zij wordt altijd gevraagd of en wanneer ze kinderen gaat krijgen. Meestal antwoordde ik “vraag maar aan mijn man!” ... Dan hielden mensen heel snel hun mond! Ik had niet echt iemand om over het eerste deel van mijn reis te praten. Ik praatte met mijn beste vriendin, die echt een rots in de branding was, en op een dag werd ik wakker en dacht, ik ga naar een vruchtbaarheidsarts. Na veel testen werden we doorverwezen naar een geweldige dokter die zich specialiseerde in IVF. Hij was vrolijk, positief en luisterde naar mijn verhaal. Hij was precies de persoon die ik nodig had en die ons door dit proces zou slepen. Hij legde me het IVF-proces helemaal uit, tekende diagrammen en Mannie en ik luisterden gewoon. We hadden nooit gedacht dat we dit gesprek ooit zouden hebben, maar daar zaten we dan ... luisterend naar iemand die me vertelde over de injecties, medicijnen, testen, cycli, procedures en onderzoeken die ik door moest maken om hopelijk aan het einde een baby te krijgen. En zo begon de onvruchtbaarheidsreis.
Ik ga niet te veel in op de verschillende details van elke cyclus, behandeling enz., maar ik wilde de emotionele en fysieke achtbaan van deze reis delen. WAAROM? Nou, om een paar redenen:
Ik zou willen dat ik in eerste instantie meer met anderen had gesproken over hun proces om meer advies en ondersteuning te krijgen;
Ik realiseer me dat Zuidoost-Aziatische vrouwen en families er niet over praten ... Misschien omdat er een stigma op rust, vanwege de schaamte, “wat zullen de mensen wel niet zeggen?!” ... Wie weet.
Wat ik wel weet is dat wij vandaag, door mijn reis, gezegend zijn met 2 gezonde kinderen die mijn positieve kijk op het leven delen, waarvan ik er een heb gekregen op mijn 37ste en de andere op mijn 44ste. Dus ongeacht wat je pad is, laat anderen je niet opdragen wat je wel en niet zou moeten doen, en blijf jezelf.
