Σχεδόν όλη μου τη ζωή, δεν ήμουν καθόλου σίγουρη αν ήθελα να γίνω μητέρα.
Η άτυπη σχέση που είχα με τη μητέρα μου και οι έντονες δυσκολίες που είχα βιώσει στην παιδική μου ηλικία με έκαναν να αμφισβητώ την ιδέα της μητρότητας… Με τρόμαζε. Αλλά βαθιά μέσα μου, πάντα ονειρευόμουν έναν γιο και ήξερα ότι ήταν κάτι που ήθελα.
Όταν αποφάσισα ότι ήμουν έτοιμη, ολοκλήρωνα το μεταπτυχιακό μου στη Διοίκηση Επιχειρήσεων στο NYU και περνούσα από συνεντεύξεις σε μεγάλες εταιρείες, από τη L'Oréal μέχρι την Estée Lauder. Για κάποιον τρίτο, αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή για να μείνω έγκυος – αλλά ήμουν πεπεισμένη ότι αν έμενα έγκυος μέχρι τον Οκτώβριο, δεν θα "φαινόταν" – και θα μπορούσα να ξεκινήσω σε μια νέα απαιτητική θέση στο μάρκετινγκ την επόμενη άνοιξη. Θα ανησυχούσα για το ότι θα αποκτήσω παιδί αφού εξασφάλιζα τη δουλειά, κάτι που όπως διαπίστωσα εκ των υστέρων δεν βγάζει νόημα, όπως και πολλές αποφάσεις που είχα πάρει έως τότε με τυφλή πίστη.
Η εγκυμοσύνη συνέβη αμέσως, ίσως το μόνο πράγμα που μας ήρθε εύκολα. Ήμουν ενθουσιασμένη και είχα μια υπέροχη εγκυμοσύνη.
Ακολούθησε μια σοβαρή επιλόχεια κατάθλιψη, αλλά και μερικές απίστευτες αλλαγές μέσα μου. Μια συναισθηματικά φορτισμένη επιφοίτηση σχετικά με τη νέα μου ταυτότητα ως μητέρα – δεν είμαστε οι γονείς μας, είμαστε αυτοί που επιλέγουμε να είμαστε – και η απροσδόκητη ίαση κάποιων χρόνιων προβλημάτων υγείας, με έκαναν τελικά ένα βαθιά πιο ευτυχισμένο και υγιές άτομο.
Οι μητέρες σε όλο τον κόσμο λένε ότι έχουν έναν άρρηκτο δεσμό με τα παιδιά τους. Όπως αποδεικνύεται, αυτό είναι αλήθεια. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, τα κύτταρα μεταναστεύουν από το μωρό στη μητέρα, όπου παραμένουν για δεκαετίες και έχουν τη δύναμη να θεραπεύσουν τη μητέρα εκ των έσω.
Θα είμαι ευγνώμων για πάντα που έζησα το «Ταξίδι προς τη γονεϊκότητα», όσο δύσκολο κι αν ήταν.»
