4 παιδιά – 2 αγόρια και 2 κορίτσια. Αυτό είχα πάντα στο μυαλό μου όταν φανταζόμουν την οικογένειά μου. Κοιτάζοντας πίσω στον χρόνο καταλαβαίνω ότι η ζωή είχε τελείως διαφορετικά σχέδια. Όσοι από εσάς με γνωρίζετε ξέρετε ότι είμαι ένα θετικό άτομο, κοιτάζω πάντα τη φωτεινή πλευρά της ζωής και ΛΑΤΡΕΥΩ τα παιδιά. Ωστόσο, η απόκτηση ενός παιδιού είναι ένα από τα ταξίδια που πιθανώς με έκανε μερικές φορές να αμφισβητήσω αυτήν την αισιόδοξη πλευρά μου.
Όταν παντρευτήκαμε με τον άντρα μου, παρόλο που μιλούσαμε για το ενδεχόμενο να αποκτήσουμε παιδιά και για τα μακροπρόθεσμα σχέδιά μας, δεν πιστεύαμε ότι θα περνούσαν 10 χρόνια ώσπου να κάνουμε παιδί. Απολαύσαμε 9 ανέμελα χρόνια γάμου, χωρίς παιδιά. Μόνο οι δυο μας. Αλλά νομίζω ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου, σε κάθε γενέθλια, συνειδητοποιούσα ότι δεν έμενα έγκυος, ότι μεγάλωνα και "τα ωάριά μου γερνούσαν"! Κάθε φορά που κάποιος ανακοίνωνε μια εγκυμοσύνη, ήμουν καλεσμένη σε ένα baby shower ή κάποιος μου έλεγε ότι περιμένει δεύτερο ή τρίτο παιδί, μέσα μου έκλαιγα. Φυσικά και χαιρόμουν για εκείνους, αλλά σκεφτόμουν συνεχώς, «Γιατί όχι κι εγώ;!» Επιπλέον, η οικογένεια, οι φίλοι, ακόμη και άγνωστοι άνθρωποι μου έλεγαν:
"Εσύ φταις (που δεν έχεις παιδιά)"... Κι όμως, όντως το άκουσα αυτό!
"Πότε θα κάνετε παιδιά; Μην το καθυστερείτε!"... σώπα!
"Δεν θέλεις να κάνεις παιδιά; Είναι κάτι το μοναδικό"... λες να μην το ξέρω;
"Τα πάτε καλά μεταξύ σας;" ... σοβαρά τώρα;!;!;
"Ξέρεις, αν υπάρχουν προβλήματα στη σχέση σας, με το παιδί θα μπουν όλα στη θέση τους!"... πλάκα μου κάνεις;!;;!
"Ξέρεις ότι τα ωάριά σου γερνάνε;"... (πόσο ήθελα να τους χαστουκίσω!)
Δεν θα πω ψέματα, αυτά τα σχόλια με πλήγωσαν…βαθιά...αλλά είμαι δυνατή και μπόρεσα να το ξεπεράσω.»
«Στον ινδικό πολιτισμό, δεν μιλούν για την υπογονιμότητα. Κατάγομαι από τη χώρα του Κάμα Σούτρα, ενός πολιτισμού όπου τα ζευγάρια υποτίθεται ότι κάνουν παιδί εννέα μήνες μετά τον γάμο και υπάρχει αισθητό πρόβλημα υπερπληθυσμού! Η υπογονιμότητα συνδέεται με ένα αίσθημα ντροπής. Σε αυτήν την κουλτούρα, επίσης, η γυναίκα είναι αυτή που θεωρείται «το πρόβλημα» και εκείνη ρωτούν πάντα αν και πότε θα κάνει παιδιά. Συχνά απαντούσα "Ρωτήστε τον άντρα μου!". Αυτή η απάντηση έκλεινε κάποια στόματα! Δεν είχα πραγματικά κανέναν να μιλήσω για το πρώτο μέρος του ταξιδιού μου. Μίλησα στην καλύτερη μου φίλη που στάθηκε σαν βράχος δίπλα μου και μια μέρα, μόλις ξύπνησα, αποφάσισα να επισκεφθώ έναν ειδικό γονιμότητας. Έπειτα από πολλές εξετάσεις, μας παρέπεμψαν σε έναν υπέροχο γιατρό που ειδικευόταν στην εξωσωματική γονιμοποίηση. Ήταν αισιόδοξος, θετικός και άκουσε το ιστορικό μου. Ήταν ακριβώς το άτομο που χρειαζόμουν για να μας οδηγήσει σε αυτό το ταξίδι. Μου μίλησε για τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης, σχεδίασε διαγράμματα και ο Mannie και εγώ απλώς ακούγαμε. Δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ ότι θα κάναμε αυτήν τη συζήτηση, αλλά να που βρισκόμασταν εκεί και ακούγαμε κάποιον να μας λέει για τις ενέσεις, τα φάρμακα, τις εξετάσεις, τους κύκλους και τις διαδικασίες που θα μας έκαναν τελικά να αποκτήσουμε μωρό. Και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της υπογονιμότητας.
Δεν θα πω πολλά σχετικά με τις διάφορες λεπτομέρειες κάθε κύκλου, θεραπείας κ.λπ., θα ήθελα όμως να μοιραστώ τις συναισθηματικές και σωματικές μεταπτώσεις αυτού του ταξιδιού. ΓΙΑΤΙ; Για πολλούς και διάφορους λόγους:
Θα ήθελα να είχα μιλήσει εξαρχής περισσότερο με άλλα άτομα που περνούσαν το ίδιο, για να λάβω υποστήριξη και συμβουλές
Συνειδητοποιώ ότι οι γυναίκες και οι οικογένειες της Νοτιοανατολικής Ασίας δεν μιλούν για αυτό. Ίσως λόγω του στιγματισμού, της ντροπής, του "Τι θα πει ο κόσμος;!" ...ποιος ξέρει;
Αυτό που ξέρω είναι ότι σήμερα, μέσα από αυτό το ταξίδι, έχουμε δύο υγιή παιδιά με την ίδια αισιόδοξη οπτική για τη ζωή με μένα. Αποκτήσαμε το πρώτο στα 37 μου χρόνια και το άλλο στα 44. Έτσι, ανεξάρτητα από το ποιο είναι το δικό σας ταξίδι, μην αφήνετε τους άλλους να σας υπαγορεύουν τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνετε και παραμείνετε πιστοί στον εαυτό σας.
