“Ondanks het feit dat ik altijd al moeder wilde zijn, zou ik zeggen dat er op z’n zachts gezegd wat obstakels op mijn weg naar moederschap lagen.
Dokters hadden me altijd verteld dat ik moeite zou hebben met zwanger worden, dus ik besloot mijn potentiële onvruchtbaarheid voor te zijn en ging naar de meest vooraanstaande vruchtbaarheidsacupuncturist in New York, degene waar iedereen naartoe gaat als IVF geen resultaat oplevert. Het bleek dat de dokters er compleet naast zaten en ik werd gelijk zwanger.
Ik was er niet echt op voorbereid. Destijds had mijn man net een nieuwe baan en woonde in New Hampshire, en moest heen en weer rijden in het weekend. Ik besloot dat ons jonge gezin samen moest zijn, dus ik nam ontslag tijdens mijn zwangerschapsverlof en verhuisde met onze zoon van 6 weken van onze prachtige geplaveide straat in Tribeca naar een zandpad in een bos in New Hampshire.
Ik had mezelf ervan overtuigd dat ik de stad zat was, en dat we nu een soort idyllisch leventje met onze pasgeboren baby zouden hebben (terwijl we Kumbaya rond het kampvuur zouden zingen, ofzo?). En toen kwamen we erachter dat ik gevoelig ben voor postnatale depressie (mijn moeder had het, haar moeder had het, enz.). Mijn hormonen begonnen me parten te spelen en nu ik mezelf had afgezonderd van het leven dat ik in 12 jaar tijd in New York had opgebouwd, raakte ik het spoor helemaal bijster. Pas toen ik na 13 maanden mijn zoon geen borstvoeding meer gaf begonnen mijn hormonen wat af te nemen, en ik voelde me eindelijk weer een beetje mezelf. Zelfs al zat er een zwart gat van schuldgevoel in mijn maag, omdat ik niet het perfecte idee van een moeder was dat ik in anderen benijdde.
We verhuisden naar Boston, kregen nog twee kinderen. Meer postnatale depressie. Sommige mensen vroegen me waarom ik kinderen bleef krijgen als ik zo depressief werd. Ik wilde een familie, om eerlijk te zijn. Ik wilde dat mijn zoon broertjes en zusjes had en ik had een bovenmaats vertrouwen in mijn vermogen deze depressie zelf te boven te komen.
Ik wens niemand mijn postnatale problemen toe, maar ze hebben me wel met de neus op de feiten gedrukt over wie ik wil zijn. Dus als je met problemen worstelt, weet dan dat je niet alleen bent, dat je geen slechte moeder bent, en dat, als je daarvoor in bent, je om hulp kan vragen aan de mensen van wie je houdt. Ik had het geluk genoeg mensen te hebben die van me bleven houden, zelfs toen ik niet van mezelf hield, en ik heb hele goede dokters gevonden.
Ik weet nu ook dat ik me heb verkeken op de identiteitsverandering die ik voor het moederschap door moest maken, en ik denk niet dat ik echt begreep wat liefde is totdat ik kinderen kreeg. Mijn diepste, felste verlangen is dat mijn kinderen weten hoeveel ik van ze hou en dat ik altijd achter ze zal staan, zodat zij die liefde de wereld in kunnen dragen. Ik denk dat dat het grootste cadeau is wat ik ze als hun moeder kan geven.
